Koncert Lubelska Federacja Bardów ,,Nasze najlepsze '' w Łodzi

Oryginalna formacja estradowa proponująca własne rozumienie rozrywki. Sposobem organizacji pracy przypominająca piwnice artystyczne, gdzie jest wielu autorów, kompozytorów i wykonawców. Czerpie wzorce z folkloru Kresów, muzyki klasycznej; nawiązuje do ambitnych nurtów rocka i popu. Charakteryzuje się niespotykaną potęgą głosów, a także wyjątkową dbałością o stronę muzyczną i tekstową. Warte podkreślenia jest, że zarówno muzyka jak i tekst są przeważnie dziełem członków zespołu. Najważniejsze występy w charakterze gwiazdy zanotowała podczas Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie, II Festiwalu Piosenki Prawdziwej (Sopot - Opera Leśna), Olsztyńskich Spotkań Zamkowych "Śpiewajmy poezję". Z sukcesem koncertowała w Wiedniu, Paryżu, Nowym Jorku, Lwowie, i wielokrotnie w Londynie. Najczęściej jednak w Polsce. Swoje płyty grupa nagrywała (m. in.) w studio pr. III PR im. Agnieszki Osieckiej i w studio PR Kraków. Wszystkie fonogramy były promowane przez PR, a większość przez TVP pod postacią rejestrowanych koncertów.

Marek Andrzejewski - śpiew, kompozycje, teksty, gitara,
Jan Kondrak - śpiew, kompozycje, teksty,
Piotr Selim - śpiew, kompozycje, fortepian, instrumenty klawiszowe,

"Nasze najlepsze"
Repertuar koncertu złożony jest z najgoręcej oklaskiwanych utworów, wybranych z całego dorobku grupy. Muzycznie budowany jest, z jednej strony, na motywach ludowych, przetworzonych przez muzyków LFB (Kare konie, Ataman); zaś z drugiej strony na motywach muzyki klasycznej(W rytmie bolera, Do kochanki).Teksty wychodzą najczęściej spod ręki członków zespołu( Raz na walcu, Zostaje Tania, Piosenka w sama porę) ale znaleźć można w repertuarze zespołu utwory klasyków polskiej poezji, ( np. Mikołaja Reja, Jana Kochanowskiego, Józefa Czechowicza, Karola Wojtyły, Edwarda Stachury). Sposób prowadzenia koncertu i znaczna część repertuaru ma charakter kabaretowy. Występy LFB wyglądają najczęściej tak jak spotkania  w grupie przyjaciół, to znaczy, że nie ma ścisłego podziału na scenę i widownię; -mogą śpiewać wszyscy i najczęściej śpiewają.