Aktualności

09-08-2009-23:17:27

Lily Allen - "It's Not Me, It's You"

Udostępnij! Tweetnij!

Tak jak wypiękniała sama Lily, tak samo wyładniała jej muzyka.

Na debiucie "Alright, Still" urokliwe, acz nieco naiwne piosenki mieszały się z londyńskim hip-hopem przywodzącym skojarzenia z The Streets. Poza klasycznym angielskim popem, wkradały się karaibskie nuty i odrobina french touch. Nowe dzieło jest zdecydowanie bardziej spójne i dojrzałe. Spokojnie. Żadnego wymuszonego artyzmu, żadnej kombinatoryki. "It's Not Me, It's You" to wciąż pop, z tym, że lepszy - zwiewny, lekki, uwodzicielski. Ozdobiony delikatną elektroniką z nieśmiałymi wycieczkami w stronę new rave ("Back To The Start"); czasem "kolorowy" i rozbrykany jak przeboje The Coral ("Not Fair"), kiedy indziej tęskno-nostalgiczny ("I Could Say").

Mamy tu śliczne melodie i nienachalne, choć wyszukane aranżacje (a może tak akordeon?). Nad wszystkim nadal króluje kruchy i na wskroś dziewczęcy głos wokalistki. Zresztą, płeć jest ogromnym atutem Lily. W tekstach szalenie zgrabnie prawi o kobiecych troskach, tęsknotach, potrzebie bliskości. Nie bawi się jednak w ckliwo-łzawe mirkodramaty, tylko marzy o jedzeniu chińszczyzny i oglądaniu telewizji u boku ukochanego. Beż zażenowania obnaża także swoje problemy rozpuszczonej gwiazdki, ale po pierwsze opowiada o nich z niebywałym wdziękiem, po drugie szczerze. Allen nikogo nie udaje, śpiewa, że chce być sławna, bogata i szczupła ("The Fear") i z rozbrajającą szczerością, przy iście anielskich dźwiękach, głosem bezbronnej ptaszyny ćwierka "fuck you, fuck you very, very much" (mało kto przeklina tak rozkosznie, jak nasza bohaterka).

"It's Not Me, It's You" to bez wątpienia najładniejsza rzecz, jaka dotychczas pojawiła się w 2009 roku i szczerze wątpię, że komuś uda się przyćmić urodę Lily Allen.


Udostępnij! Tweetnij!

TAGI: