Koncert symfoniczny w Zielonej Górze

Zapraszamy na koncert z dwoma wielkimi dziełami symfonicznymi. Koncert poprowadzi Bassem Akiki - dyrygent pochodzenia libańskiego, obecnie dyrektor  muzyczny Opery Wrocławskiej o bogatym dorobku artystycznym (koncertowym i fonograficznym) związanym z wiodącymi  orkiestrami symfonicznymi w Polsce oraz współpracujący z zespołami w Niemczech, Belgii i Stanach Zjednoczonych.
Partię solową w V Koncercie fortepianowym op. 73 L. van Beethovena wykona wybitny polski pianista - Karol Radziwonowicz - uznany pedagog, juror oraz ambasador muzyki polskiej występujący w najważniejszych światowych salach koncertowych. W 2019 roku został zaproszony przez Polskie Radio do grona ekspertów Płytowego Trybunału Dwójki poświęconemu właśnie V Koncertowi fortepianowemu Beethovena, którego jest wielokrotnym wykonawcą ostatnio m.in z Orkiestrą Sinfonia Viva.
 
Muzyka fortepianowa Ludwiga van Beethovena (1770-1827) była bliska kompozytorowi przez całe życie i zawsze poświęcał jej dużo uwagi. Drugą jego pasją była symfonika, a przenikanie się tych dwóch dziedzin twórczości najbardziej widoczne jest w koncertach fortepianowych. V Koncert fortepianowy Es-dur op. 73 powstał w roku 1809 i uznaje się go za kulminacyjny punkt w twórczości fortepianowej ostatniego z klasyków wiedeńskich. Dzieło na wskroś wirtuozowskie rozbrzmiewa w pełnej harmonii pomiędzy partią solisty i orkiestry w ramach  idealnej formy. Zadedykowany arcyksięciu Rudolfowi koncert zyskał miano “Cesarski”, nadane najprawdopodobniej przez angielskiego wydawcę - J. Baptistę Cramera. Okoliczności powstania dzieła związane są z czasem wkroczenia wojsk napoleońskich do Wiednia i nieprzypadkowa jest tu zbieżność tonacji z III Symfonią Es-dur (Bohaterską), którą początkowo kompozytor zamierzał zadedykować Napoleonowi.
W lipcu 1809 roku, tuż po zakończeniu pracy nad koncertem Beethoven pisał do swojego wydawcy: “nic prócz bębnów, armat, ludzi, nędzy wszelkiego rodzaju”. Musiał wówczas uciekać do piwnicy brata i zakrywać uszy poduszkami, aby ratować słabszy słuch z powodu oblężenia. To jedyny z koncertów Beethovena, którego kompozytor nie grał publicznie.
 
II Symfonia f-moll op. 12  Richarda Straussa (1864-1949) powstała w latach 1883-84 i należy do wczesnych dzieł kompozytora, czerpiącego twórcze inspiracje z muzycznego dziedzictwa postbeethovenowskiego romantyzmu. Młodzieńcze lata w twórczości Straussa związane były równolegle z działalnością dyrygencką. Pod jego batutą rozbrzmiewały dzieła wielkich niemieckich symfoników: Beethovena, Brahmsa czy Brucknera. Twórczością Wagnera Strauss zainteresuje się kilka lat później. II Symfonia f-moll oparta jest na typowej kontrastowej czteroczęściowej budowie, wyraźnie osadzona w tonalności dur-moll. W tym wczesnym dziele słychać już jednak brzmienie orkiestry zapowiadające przyszłe poematy symfoniczne, które przyniosą kompozytorowi międzynarodowy rozgłos.
Pierwsze wykonanie 13 grudnia 1884 r. poprowadził Theodore Thomas dyrygując New York Philharmonic Orchestra. W Europie Symfonia zabrzmiała po raz pierwszy w październiku 1885 r. pod batutą kompozytora, który wykonał na tym samym koncercie partię solową Koncertu fortepianowego c-moll nr 24 Mozarta.
W I części rozwój materiału melodycznego nawiązuje do beethovenowskich symfonii (VII i III) oraz Uwertury Egmont. Szczególny wyraz ma część II - Scherzo, które podczas dwóch koncertów w Mediolanie w 1887 r. Strauss powtarzał dwukrotnie.
 
Pracując nad rozwojem swojej stylistyki muzycznej Strauss powracał kilkakrotnie do prezentacji koncertowych II Symfonii. Przedstawił ją w 1899 r. w Heildelbergu, w 1903 r. z Royal Concertgebouw Orchestra w Amsterdamie, a w 1935 r. zrealizował audycję radiową z Orkiestrą Symfoniczną Radia Berlińskiego.