Koncert Zakończenie sezonu | VAUGHAN WILLIAMS w Szczecinie

ARTYŚCI:
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii w Szczecinie
Chór Akademii Morskiej w Szczecinie
Emma Bell - sopran
Andrew Foster-Williams - baryton
Rune Bergmann – dyrygent

UTWORY:
Ralph Vaughan Williams - Sea Symphony

Między 1903 a 1909 rokiem Ralph Vaughan Williams pracował z przerwami nad serią pieśni na chór i orkiestrę, które miały stać się jego najdłuższym projektem i pierwszą prawdziwą symfonią. Oryginalnie zatytułowana „The Ocean. A Sea Symphony", została wykonana po raz pierwszy w 1910 roku na festiwalu w Leeds w 38. urodziny kompozytora. Powszechnie przyjęło się, że jest to jego pierwsze dzieło zrealizowane na tak dużą skalę. Williams nigdy wcześniej nie próbował zmierzyć się z utworem o tak dużym aparacie wykonawczym. Podobnie jak Brahms, długo zwlekał z napisaniem swojej pierwszej symfonii, komponował jednak do końca życia: jego ostatnia symfonia powstała w 1958 roku, gdy kompozytor miał 85 lat.
„A Sea Symphony" jest najdłuższą ze wszystkich symfonii Vaughana Williamsa. Chociaż stanowi odejście od klasycznej tradycji symfonicznej, ma standardowy zarys formalny: szybka część wprowadzająca, część wolna, scherzo i finał. Składają się na nią:
„A Song for All Seas, All Ships"
„On the Beach at Night, Alone"
„Scherzo: The Waves"
„The Explorers".
Słowa pojawiające się w symfonii to wiersze Walta Whitmana, poety mało wówczas znanego, którego twórczość Williams miał okazję poznać dzięki Bertrandowi Russellowi, przyjacielowi rodziny.
Hugh Ottaway w swojej książce Vaughan Williams Symphonies we wstępie przedstawia następującą obserwację: Symfonia angielska jest niemal wyłącznie dziełem XX wieku. Kiedy w 1903 roku Vaughan Williams zaczął szkicować pieśni na chór i orkiestrę, które stały się „A Sea Symphony", Elgar nie był jeszcze symfonistą. I, choć może się to wydawać niezwykłe, Pierwsza Elgara (1908) jest najwcześniejszą symfonią angielskiego kompozytora w stałym repertuarze wykonywanym na całym świecie. Stwierdzenie, że Vaughan Williams odegrał główną rolę w doprowadzeniu do tego, to stwierdzenie oczywiste: przez większą część XX wieku był aktywnie zaangażowany w angielskie życie muzyczne, nie tylko jako kompozytor, ale także jako nauczyciel, dyrygent, organizator i, w coraz większym stopniu, doradca młodych kompozytorów.