Koncert 2 g [PL], Buffalo Daughter [JP], Ikue Mori [JP] we Wrocławiu

2g [PL]

Plądro/elektro/akustyczne eskapady w poszukiwaniu nowych płaszczyzn dźwiękowych. Pozornie proste, wymykające się jednoznacznej klasyfikacji, transowe kompozycje przy bliższej lekturze ujawniają procesualną złożoność i konstrukcyjny rygor, nie tracąc przy tym przestrzenności i świeżości. Jak to określają członkowie grupy: post-bass hypnotic dim-light atmosphere.

Plunder/electro/acoustic escapades in search of new sonic planes. Seemingly simple, trance-inducing compositions ducking out unambiguous classifications which with a closer listen reveal a procesual complexity and constructional rigour without a loss on spatialness and freshness. As members of the group set it out: post-bass hypnotic dim-light atmosphere.

Buffalo Daughter [JP]

Powstały w 1993 japoński tercet, który w swojej kolorowej, eklektycznej formule wykorzystuje inspiracje gatunkami pozornie od siebie odległymi, takimi jak krautrock, techno-pop, shoegaze i postrock. Uważani za pionierów Shibuya-kei, koncertowali z tak różnorodnymi artystami jak Beastie Boys, Blonde Redhead, Aphex Twin czy Arto Lindsay. Struktura, której zwartości i lekkości służy postmodernistyczna synestezja.

Japanese trio, formed in 1993, in it's colourful, ecclectic formula uses inspirations derived from genres seemingly apart such as krautrock, techno-pop, shoegaze and postrock. Considered to be pioneers of Shibuya-kei, they have performed alongside projects and artists such as Beastie Boys, Blonde Redhead, Aphex Twin or Arto Lindsay. A structure, whose density and lightness are being well-served by the postmodern synesthesia.

Ikue Mori [JP]

https://vimeo.com/11179064
https://vimeo.com/151971118

Japońska perkusistka, perkusjonalistka i graficzka, aktywna od końca lat 70. Punkrockowa dekonstrukcja rocka pchnęła ją w 1977 do Nowego Jorku w ramiona nowojorskiej awangardy: wraz z Arto Lindsayem i Timem Wrightem współtworzyła projekt DNA. Formalny, dźwiękowy radykalizm towarzyszy jej od tamtej pory, poprzez jej współpracę z eksperymentatorami takimi jak Fred Frith, John Zorn, Evan Parker czy Maja S.K. Ratkje. Swoją twórczość określa mianem osobistego hałasu (noise), ścieżek dźwiękowych do filmów, które nigdy nie powstały.

Japanese drummer and percussionist active since the late '70s. Punk rock's deconstruction of the rock paradigm pushed her towards New York's avantgarde: with Arto Lindsay and Tim Wright she created DNA. A formal, sonic radicalism accompanies her since then, through her experiments with luminaries such as Fred Frith, John Zorn, Evan Parker or Maja S.K. Ratkje. She describes her work as personal noise, a soundtrack for movies that were never shot.