Recenzja

14-01-2018-12:13:00

Pola Rise - Anywhere But Here

Ocena:

Polska stoi kobietami, a na pewno polska scena muzyczna. Pola Rise ma wszystko, by stać się nową ulubienicą wszystkich wrażliwych na wokalne, kobiece piękno.

Okładka albumu

Jeśli inne narody mogą nam czegoś pozazdrościć, to kobiet. Nie chodzi tylko o urodę, choć oczywiście też, ale i o talent. Pola Rise to kolejna superzdolna dziewczyna z cudownym, kryształowym głosem. Już od kilku lat, choć nieśmiało, zaznaczała swoją obecność. W końcu wydała długo wyczekiwany debiutancki album, którego słucha się z ogromną przyjemnością.

Siłą Poli Rise są kontrasty. Na pierwszy rzut ucha może nie tak oczywiste, na pewno nie tendencyjne, ale jak najbardziej obecne na płycie "Anywhere But Here". Piosenki wokalistki z jednej strony ujmują melancholią, tym sączącym się smutkiem, z drugiej strony mnóstwo w nich światła i szalenie jasnych, błyszczących dźwięków. Pola wydaje się artystką kruchą, delikatną, ale potrafi też dać upust swym emocjom ("Breathe").

W jej muzyce dominują elektroniczne dźwięki, są one jednak rozkosznie ciepłe i miękkie, fantastycznie przełamane organicznymi brzmieniami. Pierwsze single "Fear" i "Hear You" kazały wierzyć, że Rise lubi przede wszystkim balladowe, spokojne kompozycje, tymczasem potrafi nieźle się rozbrykać ("No More"). Słychać tu i Skandynawię, i Irlandię. Są piosenki i na długie wieczory, i na długie noce, do przytulania i do tańczenia. Album brzmi nowocześnie niemniej nie jest to próba dogonienia za wszelką cenę najświeższych trendów. Mnóstwo tu powietrza, przestrzeni, a zarazem całość spowija gęsta pajęczyna dźwięków.

Poli Rise to artystka dbająca o detale, rozsmakowana w koronkowych ozdobnikach. Te misternie plecione soniczne hafty, nierzadko zwiewne melodie skontrowane mocniejszym bitem, to jednak tylko tło. Na pierwszym planie jest głos. Kobiecy, ciepły choć czasem lekko oszroniony, pastelowy, urzekający i otulający.