Recenzja

14-07-2019-12:34:02

Bones UK – Bones UK

Ocena:

Grupa Bones UK przygotowywała się do płytowego debiutu przez wiele lat, szlifując umiejętności i dopracowując utwory na koncertowych scenach po obu stronach oceanu. Efektem jest album o nadzwyczajnej jakości, za którym stoi duet w pełni świadomy artystycznie i muzycznie – wiedzący, co i jak chce powiedzieć.

Bones UK to ekscentryczna wokalistka Rosie Bones i nie mniej ekscentryczna gitarzystka Carmen Vandenberg. Gdy panie poznały się w 2014 roku w jednym z muzycznych klubów w londyńskiej dzielnicy Camden, od razu zaiskrzyło. Muzyczne i sceniczne doświadczenie zdobywały między innymi u Jeffa Becka, który poznał się na ich talencie na tyle, że zaprosił je do współpracy przy albumie „Loud Hailer” (2016).

Bones UK potrafią żonglować konwencją i stylem. Wspólny mianownik to nieskrępowana wolność szeroko pojętego rocka i nieograniczone możliwości brzmieniowe świata elektroniki. Rock reprezentują uniwersalne zdolności Carmen i bezpretensjonalna autentyczność szorstkiego, a jednocześnie wysokiego głosu Rosie. Ten pozornie odległy świat współbrzmi doskonale z mrocznym, nowoczesnym tłem dźwiękowym, precyzyjnie kontrapunktowanym przez elektroniczny bas, za który odpowiada producent Filippo Cimatti. Klamrą spinającą całość są zaś „tłuste beaty”, które trzymają w ryzach ten potencjalny bałagan.

W świecie zdominowanym przez nagrania zbyt prymitywne bądź przeprodukowane, Bones UK pokazują złoty środek: ten album to zbiór 12 doskonale wyważonych kompozycji, różnych od siebie, sprawnie lawirujących między dobrze pojmowaną piosenkowością, a intrygującymi eksperymentami aranżacyjnymi.

Wpada więc w ucho niezaprzeczalna przebojowość refrenów „Filthy Freaks”, „Creature” czy „Choke”. Tymi melodiami nie powinno pogardzić żadne radio, tym bardziej, że nietrudno wyłapać subtelne nawiązania do klasyki popu – melodycznej estetyki lat 80-tych, tyle że oprawione w wybitnie nowoczesne brzmienie. Jednocześnie imponują i nagradzają uważnego słuchacza zabawy rytmiką i wymyślnymi ozdobnikami. Zaskakują rozwiązania aranżacyjne i kreatywne partie gitary. Żadna pętla zwrotki, refrenu, czy partii instrumentalnej nie jest taka sama. Bywa hałaśliwie, wręcz jazgotliwie, ale nigdy nie zostaje przekroczona granica przytłaczającego przepychu.

Zespół skłania, by kiwać głową nie tylko w takt beatu, ale też nią ruszyć. Rosie w tekstach porusza tematy niewygodne - kwestionuje świat sztucznego piękna promowanego w mediach czy seksistowskie zapędy w muzycznym showbiznesie. Czasem brutalna treść podana jest w brutalnej formie – to album nie dla każdego, ale u tych, którym się spodoba, stanie na jednej półce z tymi najlepszymi.

Lista utworów: