Koncert oratoryjny w Zielonej Górze

Utwory religijne w całej twórczości Moniuszki, to dzieła marginalne, którym kompozytor poświecił mniej uwagi niż pieśnią czy operze. Poza kilkoma mszami, pieśniami, hymnami i psalmami na głos z towarzyszeniem organów, największym osiągnięciem w tej materii są Litanie Ostrobramskie, które powstały jeszcze w Wilnie. Pomysł ich napisania wyszedł od Tomasza Zana, popularnego wileńskiego poety. Na przestrzeni kilkunastu lat – między 1843 a 1855 rokiem – powstały cztery Litanie, z których po dziś dzień największym powodzeniem cieszy się Trzecia. Zana namówił on kompozytora, by skomponował muzykę do „litanii do Matki Boskiej, jaką ludność wileńska zwykła była odmawiać i psalmodycznym sposobem śpiewać w czasie nabożeństw majowych i październikowych”. W ten sposób powstały utwory do tekstów łacińskich, przeznaczone na chór, orkiestrę oraz głosy solowe. Pierwszą z nich utrzymaną w tonacji F-dur napisał Moniuszko w 1843 r. Kolejna (również w F-dur) powstała sześć lat później. Z kolei dwie pozostałe zostały stworzone już w latach 50. XIX wieku: III Litania e-moll przed 1854 r., a IV Litania C-dur w 1855 r. We wszystkich czterech dziełach „Ojciec polskiej opery narodowej” wykorzystuje swoje wcześniejsze doświadczenia zdobyte na polu twórczości pieśniowej i kantatowej: melodyjność, pozorna prostota, narracyjność a także duża emocjonalność. Nie dziwi wiec fakt, że Litanie spotkały się z uznaniem, tak słuchaczy, wiernych, jak i krytyki.
Współcześnie najczęściej można usłyszeć III Litanię, którą Moniuszko dedykował podczas pobytu w Paryżu w 1862 r. Gioacchino Rossiniemu. Sobotni koncert w Filharmonii Zielonogórskiej będzie nie częstą okazją do wysłuchania wszystkich czterech kompozycji.
Magdalena Nowacka
Urodzona w Poznaniu. Edukację muzyczną rozpoczęła od nauki gry na flecie poprzecznym. Po ukończeniu szkoły muzycznej I stopnia, już jako uczennica średniej szkoły muzycznej, równolegle rozwijała umiejętności wokalne, wieńcząc oba kierunki dyplomem.
Jest absolwentką Akademii Muzycznej w Poznaniu w klasie śpiewu Krystyny Pakulskiej. Jej rola tytułowa w studenckim przedstawieniu Siostry Angelici G. Pucciniego przyniosła propozycję pracy w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Zadebiutowała w 2001 roku partią Leonory w Trubadurze G. Verdiego. Rok później ten udany debiut zaowocował propozycją wykonania tytułowej roli Normy w operze V. Belliniego.
Magdalena Nowacka do dziś pozostaje solistką Teatru Wielkiego w Poznaniu, specjalizując się wyłącznie w pierwszoplanowych rolach repertuaru liryczno-dramatycznego. Posiada w swoim dorobku znaczącą większość partii verdiowskich przeznaczonych dla spintowego rodzaju głosu, wśród nich: Desdemonę (Otello), Elwirę (Ernani), Aidę, Alicję Ford (Falstaff), Elżbietę (Don Carlos), partię sopranową z Requiem, czy też obie Leonory (Trubadur i Moc przeznaczenia). Oprócz oper G. Verdiego artystka ma w repertuarze dzieła G. Belliniego, G. Pucciniego, G. Bizeta, R. Leoncavalla, L. van Beethovena, K.M. Webbera, P. Czajkowskiego, S. Moniuszki, F. Nowowiejskiego, J.S. Mayra, F. Poulenca, a także W.A. Mozarta.
Magdalena Wilczyńska-Goś
Absolwentka Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu w klasie śpiewu prof. Ewy Wdowickiej. W 2004 roku zadebiutowała na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu, wykonując partię Cherubina w Weselu Figara. Od września 2005 roku jest solistką tego teatru. W swoim bogatym repertuarze ma wiele partii, w tym m.in. Carmen (Carmen G. Bizet); Donna Elvira (Don Giovanni W.A. Mozart); Fenena (Nabucco G. Verdi); Jadwiga (Straszny dwór S. Moniuszko); Dorabella (Cosi fan tutte W.A. Mozart); Suzuki (Madame Butterfly G. Puccini); Książę Orlofsky (Zemsta nietoperza J. Strauss); Siébel (Faust Ch. Gounod); Gertruda (Hamlet A. Thomas); Swatawa-(Legenda Bałtyku F. Nowowiejski); Zofia (Halka S. Moniuszko).
Solistka wykonuje także utwory kantatowo-oratoryjne W.A. Mozarta, J.S. Bacha, G.B. Pergolesiego, G. Rossiniego oraz cykle pieśni F. Schuberta, R. Schumanna, S. Rachmaninowa, M de Falli czy R. Gliera. Ponadto artystka z chęcią bierze udział w projektach z pogranicza muzyki i teatru. Współpracowała z Pawłem Szkotakiem i Teatrem Biuro Podróży, z którym odbyła tournée po Europie, Ameryce Południowej (Kolumbia, Brazylia), Indiach i Tajwanie. W 2021 roku wystąpiła jako Carmen w instalacji operowej Krzysztofa Cicheńskiego Carmen. Toujours la mort bazującej na operze G. Bizeta i kompozycji Teoniki Rożynek.
Piotr Friebe
Ukończył poznańską Akademię Muzyczną w klasie wiolonczeli, a następnie śpiewu solowego na Wydziale Wokalno-Aktorskim. Brał udział w przedstawieniach studenckich – Czarodziejskim flecie Mozarta i Kynologu w rozterce Czyża.
Na scenie operowej zadebiutował w inscenizacji Il combattimento di Tancredi e Clorinda Monteverdiego w ramach Sceny Kameralnej Teatru Wielkiego w Poznaniu (1993), gdzie od 1994 r. jest solistą. W jego repertuarze znajdują się znaczące partie tenorowe z oper Mozarta (Czarodziejski flet), Moniuszki (Hrabina, Straszny dwór), Richarda Straussa (Salome), Millöckera (Student żebrak), Halévy'ego (Żydówka), Verdiego (Traviata), Rossiniego (Cyrulik Sewilski), Donizettiego (Don Pasquale), Bizeta (Poławiacze pereł).
Od najmłodszych lat związany z muzyką. Śpiewał w chórze Państwowej Filharmonii w Poznaniu Poznańskie Słowiki prowadzonym przez Stefana Stuligrosza, z którym współpracuje do dziś jako solista w repertuarze kantatowo-oratoryjnym. Ponadto współpracuje z filharmonią Szczecińską, Wrocławską, Jeleniogórską i Łódzką oraz Zamkiem Książąt Pomorskich w Szczecinie. Od 2000 r. występuje w Operze Narodowej w Warszawie i Opera Nova w Bydgoszczy.
Damian Konieczek
W 2005 roku ukończył Akademię Muzyczną im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi na Wydziale Wokalno-Aktorskim w klasie śpiewu solowego prof. Włodzimierza Zalewskiego.
W latach 2005–2006 był solistą Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, w którym to zadebiutował partią Mnicha w „Don Carlosie” G. Verdiego w reżyserii Gianfranco de Bosio, a następnie Pimena w „Borysie Godunowie” oraz Faraona    w „Aidzie”
Uczestniczył w wielu kursach mistrzowskich prowadzonych między innymi przez Jewgienija Nesterenkę, Marię Fołtyn, Włodzimierza Zalewskiego, Ryszarda Karczykowskiego i Helenę Łazarską.
Brał udział w konkursach wokalnych w Polsce i za granicą, m.in. został finalistą I Międzynarodowego Konkursu Sztuki Wokalnej im. Adama Didura w Bytomiu (2004), półfinalistą 25. Międzynarodowego Konkursu Wokalnego Belvedere w Wiedniu, otrzymał wyróżnienie i nagrodę specjalną Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków na III Konkursie Wokalnym im. Haliny Halskiej we Wrocławiu.
Brał udział w licznych tournée w kraju i za granicą, między innymi z Operą Wrocławską, Operą Śląską w Bytomiu, Teatrem Wielkim im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu czy z Agencją Artystyczną Pro Musica, z którą w 2015 roku, wcielając się w rolę Zachariasza, dokonał nagrania DVD opery „Nabucco” w reżyserii Feliksa Tarnawskiego pod batutą Jerzego Salwarowskiego, wydanego przez firmę fonograficzną GM Records.
W 2018 roku pojawił się znowu na deskach Opery Nova w Bydgoszczy, wcielając się w rolę Don Alberta w operze „Awantura w Recco, czyli Drzewko wolności” Macieja Małeckiego i Wojciecha Młynarskiego w reżyserii Macieja Wojtyszki pod batutą Anny Duczmal-Mróz.
Od 2018 roku solista Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu.
Chór Teatru Wielkiego im. S. Moniuszki w Poznaniu
Chór Teatru Wielkiego im. S. Moniuszki w Poznaniu od wielu lat zaliczany do najlepszych zespołów chóralnych w Polsce. Jego wysoki poziom artystyczny doceniany jest przez wielu recenzentów z Polski i zagranicy. Od 2007 roku zespołem kieruje Mariusz Otto. Oprócz muzyki operowej zespół wykonuje z powodzeniem utwory oratoryjno-kantatowe oraz dzieła współczesne. Poza regularnymi występami na rodzimej scenie chór współpracuje z instytucjami muzycznymi w całej Polsce oraz bierze udział w festiwalach, m.in. w Brighton, Bilbao, Santader, Carcassone czy Xanten, a także zapraszany jest do teatrów i filharmonii jak m.in. Warszawa, Szczecin, Heilbronn czy Frankfurt.
Marco Guidarini
Jeden z najbardziej cenionych dyrygentów swojego pokolenia, od lat występujący na całym świecie. W jego zróżnicowanym repertuarze znajduje się około siedemdziesiąt tytułów operowych oraz ponad dwieście dzieł symfonicznych. Jego rozległe wykształcenie akademickie obejmuje zarówno studia humanistyczne – doktorat z komparatystyki na Uniwersytecie Genueńskim, jak i wiolonczelę i dyrygenturę na Universität für Musik und darstellende Kunst (Wiedeń), a także kompozycję oraz muzykologię.
Zadebiutował jako dyrygent w Falstaffie i Le Comte Ory w Opéra National de Lyon, gdzie na stanowisko asystenta dyrygenta powołał go Sir John Eliot Gardiner. Od tego momentu rozpoczęła się jego międzynarodowa kariera – od Metropolitan Opera (Verdi) po mediolańską La Scalę (Donizetti), od Sydney Opera House (Mozart) aż po Teatr Balszoj (Puccini). W latach 2001-2009 sprawował stanowisko dyrektora muzycznego filharmonii i opery w Nicei, gdzie prowadził większość oper Mozarta, Verdiego i Pucciniego, a także Pelléasa et Mélisandę Debussy'ego, Wozzecka Berga, a także dzieła Brahmsa i Mahlera. W latach 2004-2009 był dyrektorem artystycznym festiwalu „Nice Festival de Musique Sacrée”. Od 2009 roku jest stałym gościem Canadian Opera Company, a od 2014 gościnnym dyrygentem wykonującym repertuar włoski i francuski w Operze Narodowej w Pradze. Obecnie jest dyrektorem muzycznym Mitteleuropa Orchestra – jednej z najlepszych orkiestr w północnych Włoszech.
Marco Guidarini za osiągnięcia kulturalne otrzymał tytuł Chevalier des Arts et des Lettres od francuskiego Ministerstwa Kultury, natomiast Rotary International przyznało mu wyróżnienie Paula Harrisa za zasługi humanitarne.
Marco Guidarini prowadzi również aktywną działalność uniwersytecką oraz kursy mistrzowskie we Francji, Szwajcarii i Włoszech. Publikuje też teksty poświęcone muzyce.
W lipcu 2021 wraz z zespołem poznańskiej opery poprowadził premierę Strasznego dworu S. Moniuszki. Natomiast od sezonie 2021/2022 Marco Guidarini sprawuję funkcję dyrektora muzycznego Teatru Wielkiego w Poznaniu.