Strona 155 - Recenzje
Jeśli potraktować tę płytę jako żart, to jeszcze jakoś się broni, choć żart to wcale najprzedniejszy nie jest. Jeśli jednak to jest na poważnie, a wygląda na to, że tak właśnie jest, to nie pozostaje nic innego, jak potępić to wydawnictwo bezlitośnie.
Jeśli kiedyś miałbym się wybrać w długą podróż przez Amerykę, chciałbym to zrobić to w towarzystwie Everlasta.
Raz uroczo leniwa dziewczyna gangstera, raz tupeciarska rockandrollówa. Raz zamyślona dziewczyna odpoczywająca na Karaibach, ale też życiowa partnerka kowboja. Imelda May ma kilka twarzy. Każda z nich wygląda ślicznie w ramach zaprojektowanych w stylu retro.
Okres dzielący premierowy album Jennifer Hudson i jej najnowsze dzieło, był dla amerykańskiej gwiazdy niezwykle trudny. Tragedia rodzinna (zabójstwo matki, brata i siedmioletniego siostrzeńca przez bliskiego członka rodziny), potem problemy ze zdrowiem, narodziny własnego dziecka, zrzucenie wagi, aż w końcu triumfalny powrót artystyczny. Echa wszystkich tych wydarzeń znajdziemy na "I Remember Me".
22-letni Joe Jonas postanowił trochę zerwać z wizerunkiem grzecznego, miłego chłopca z rodzinnej kapeli Jonas Brothers oraz miałkich filmów z wytwórni Disneya. Pierwszy solowy album to krok we właściwą stronę.
Snoop Dogg poszedł po bandzie, nagrywając "Doggumentary". Nie wiem, ile tysięcy dolarów wynosił budżet na tę płytę, ale podejrzewam, że można by za te pieniądze wyżywić setki biednych dzieciaków z Los Angeles. Raper woli im jednak dostarczyć przede wszystkim muzyczne wrażenia z najwyższej półki i po raz kolejny spisał się jak należy.
Po genialnej poprzedniej płycie, Panda Bear kazał czekać na nowy materiał aż cztery lata. Długie oczekiwanie zostało jednak w pełni wynagrodzone.
Stawiam dolary przeciw orzechom i dam sobie uciąć najmniejszy palec u nogi, że za kilka lat będziemy o Pablopavo mówić per "polski Mike Skinner". O życiu w wielkim mieście warszawiak opowiada równie frapująco jak jego brytyjski kolega.
Jeśli długo oczekiwany, drugi album Justice nie spełni pokładanych w nim nadziei, tytuł klubowej płyty roku wpadnie pewnie w ręce duetu Modeselektor. Za niemal bezbłędny zestaw "Monkeytown".
Jako fan soulowych głosów śledzę dokonania chrześnicy nieżyjącej Amy Winehouse od kilku lat. I nie mogę się pozbyć wrażenia, że 15-latkę trochę za wcześnie wsadzono na wysokiego konia.
