Strona 69 - Recenzje

Panie i panowie, oto jedna z najlepszych gitarowych płyt, jakie usłyszycie w tym roku.

Secesja legendy death metalu i zamieszanie wokół niej budziły u jednych niesmak, u drugich wściekłość, bo wszyscy liczyli, że Entombed znów nabierze wiatru w żagle. Wcielenie z Larsem-Goranem Petrovem nabrało i żegluje w całkiem dobrym kierunku.

I Am Giant idą po swoje. Tak najkrócej i najprościej można podsumować drugie dzieło formacji z Nowej Zelandii, która na nowy dom wybrała sobie Londyn.

Znowu muszę przypomnieć amerykańskie powiedzenie o tym, że nie należy naprawiać tego, co nie jest zepsute. Accept po raz trzeci z rzędu wciela je w życie i doskonale na tym wychodzi.

Dry The River widziałam na żywo trzykrotnie, za każdym razem w innej atmosferze. Nieważne czy występują na wielkim festiwalu, supportują bardziej znany zespół czy grają własny, kameralny koncert - zawsze wyglądają tak, jakby nie wierzyli, że ludziom naprawdę podoba się ich muzyka.

The Last Internationale to zbiór wielu znakomitych składników. Niestety, muzyka to nie matematyka, i dwa plus dwa nie zawsze równa się cztery.

W każdej szkole, w każdej klasie jest prymus i kujon, klasowy chuligan, sporo przeciętniaków oraz uczniowie rzetelni, sumienni, na których solidność zawsze można liczyć. Do tej ostatniej grupy porównałbym amerykański Godsmack. Prymusem muzyki rockowej nigdy nie będzie, ale poniżej pewnego, bardzo dobrego, poziomu też nie zejdzie.

Snoop Dogg namaścił Wiza Khalifę na swojego następcę. Pewnie w ilości wypalonego zioła wkrótce raper z Pittsburgha dogoni swojego starszego kolegę. To jednak nie zapewni wejścia do pierwszej ligi hip-hopu.

Kiedy Sinéad O'Connor bierze się za rock, zazwyczaj jest co najmniej dobrze. Nie inaczej w przypadku nowego albumu.