Strona 86 - Recenzje

Jaka jest różnica między The xx a London Grammar? Duża.

Brytyjska ekipa weszła już do szafy z plakietką "Dreadzone zrobił swoje, Dreadzone może odejść". Tylko dlaczego po ukazaniu się ich siódmego krążka coś dudni z wnętrza mebla? Może dlatego, że to płyta, która nie powinna tam siedzieć... bo jest po prostu świetna?

Twardo stąpam po ziemi. Nie ulegam histeriom, asertywni marketingowcy tępią sobie na mnie ostrze swoich błyskotliwych kampanii. Ale powoli zaczynam wierzyć, że Satyr to jakiś prorok, mag muzyczny, wizjoner. Skubaniec wiedział lepiej ode mnie, co ze mną będzie się działo, gdy posłucham nowej płyty Satyricon.

Już od kilku lat mówiło się, że to właśnie ona, Janelle Monáe, ma największe szanse, żeby zostać nową królową ambitnego R&B i neo-soulu. Drugi longplay miał być weryfikacją tych aspiracji, a tym samym największym wyzwaniem w jej karierze.

Najciekawszy artysta z kręgu PBR&B (można to tłumaczyć jako alternatywne R&B czy też kwaśną mieszankę rocka, mrocznej elektroniki, hip-hopu i R&B) w końcu zaprezentował nam w pełni oficjalny, długogrający debiut. Trudno przejść wobec tego wydawnictwa obojętnie.

Big Sean nie czekał długo na to, aby zostać gwiazdą i wieść celebryckie życie. Na drugim regularnym longplayu ani na moment nie pozwala nam o tym zapomnieć.

Co kilka lat, począwszy od 1996 roku, otrzymujemy zaproszenie do Shponglelandu. Piąta wyprawa po tej nibylandii, bogatszej niż kraina Oz i bardziej psychodelicznej niż humor Kapelusznika, jest zarazem wycieczką po siedmiu zakątkach umysłu. Aż szkoda, że tylko po siedmiu.

Szukacie płyty z muzyką elektroniczną niemal idealnej? Łapcie drugi album Moderata.

Odpadłem. Po prostu i z miejsca. Szanowałem Gorguts jako tych, którzy znacząco przyczynili się do rozwoju technicznego death metalu, ale jakoś na kolana przed nimi nie padałem. Do teraz. Albumem "Colored Sands" kapela z Quebecu zmusiła mnie do zmiany pozycji.