Strona 122 - Recenzje

50 słów może wystarczyłoby do oddania świetności nowego, drugiego w 2011 roku, albumu Kate Bush. Nie godzi się jednak traktować takiej artystki, w tak skrótowy sposób.

Rufus Wainwright jest absolutnym mistrzem elegancji. W jego wydaniu nawet kicz ma posmak czegoś wytwornego.

Mikael Åkerfeldt z Opeth oraz Steven Wilson z Porcupine Tree zapowiadali, że wspólnym albumem zaskoczą fanów. Zaskoczenie jest. Może nie wielkie, ale całkiem miłe.

Jeśli ktoś przechodzi od producenta, który nagrywał ze Slayerem do takiego, który wspierał Girls Aloud, należy spodziewać się sporych zmian. Dowód - nowy longplay Gossip.

Warto zwrócić uwagę na Izę Lach. Dziewczyna ma talent i wyobraźnię, i właśnie uczyniła całkiem spory krok, by być jedną z najważniejszych popowych artystek (nie mylić z piosenkarkami) w naszym kraju.

Od dawna powtarzałem, że jedyne, czego potrzeba Killer Mike'owi do nagrania świetnej płyty, to równej, idealnie do niego dopasowanej warstwy muzycznej. Nigdy bym jednak nie pomyślał, że powinien się o nią zatroszczyć mistrz wykręconej, chorej hip-hop abstrakcji - El-P. Tymczasem okazało się, że ich współpraca to doskonały pomysł.

Aga Zaryan to dziś bez wątpienia jedna z najważniejszych postaci na rodzimej scenie jazzowej. Na całe szczęście jej muzyka trafia do dużo szerszego grona niż konserwatywni fani jazzu, a za sprawą "Księgi olśnień" liczba sympatyków wokalistki z pewnością wzrośnie.

Gdyby wśród muzyków istniał konkurs na przodownika pracy, Joe Bonamassa byłby w ścisłej światowej czołówce. Godne podkreślenia jest to, że choć Amerykanin pracuje niemal bez przerwy i płytami raczy nas często, niezmiennie są one bardzo wysokiej jakości.

Szybciej, mocniej, ciężej i lepiej - takimi słowami najprościej można określić zawartość drugiej płyty Luxtorpedy, "Robaki".