Strona 121 - Recenzje

Niby już powinno przestać dziwić, że jakaś polska płyta brzmi jak z magicznego, nieosiągalnego zachodu, a jednak dziwi.

Czekałem aż Czesław Mozil pokaże swoje inne, mniej wesołe, jarmarczno-błazeńskie oblicze. I dość szybko się doczekałem. Od tej innej strony artysta prezentuje się całkiem ciekawie.

Cierpliwość popłaca. Na pewno w przypadku tego szczególnego albumu, który jakby się teleportował do XXI wieku z czasów dla muzyki popularnej pradawnych. Płyta to retro, płyta teoretycznie niedzisiejsza, choć wielu współczesnym odbiorcom powinna się spodobać.

Każde ekstremum, jeśli podawane jest w zbyt dużej dawce, przestaje szokować, a zaczyna nudzić. Proste jak drut, a jednak niektórzy nie są w stanie tego pojąć.

Paweł Małaszyński został wybrany najgorszym aktorem i pewnie wielu marzy, by porzucił X muzę na rzecz muzy. Osobiście nie uważam, że powinien, ale fani solidnego, soczystego, rockowego grania na pewno by na tym skorzystali.

Czy zauważyliście, że większość płyt solowych, które były jakimś przełomem w muzyce, do których wraca się wciąż z przyjemnością, nie trwało więcej niż 40 minut? No właśnie. Piękne czasy, gdy należało zmieścić materiał na płycie winylowej odeszły już w zasadzie w zapomnienie, a wraz z ich końcem nastał okres zapychania albumów na zasadzie "im więcej piosenek, tym lepiej". Niestety, tak nie jest.

Kurcze, nie bardzo rozumiem dla kogo, poza sobą, Garbage nagrali "Not Your Kind of People".

Znam ludzi, którzy za żarty wykorzystujące słowa "Europe", "Final" i "Countdown" są gotowi do rękoczynów. I wcale im się nie dziwię.

Tej płyty nie powinno się sprzedawać w sklepach. Jeśli już, to tylko na koncertach.