Strona 133 - Recenzje

To już piąty album Gym Class Heroes, a ja wciąż mam wrażenie, jakby po raz kolejny nagrali debiut. Pop-rapowa grupa najwyraźniej nie słyszała powiedzenia, że kto stoi w miejscu, de facto się cofa.

Miałem się już na Estelle śmiertelnie obrazić za to, że swój trzeci album przekładała od blisko półtora roku tak często, iż sam pogubiłem się w kolejnych terminach. Wiadomo bowiem, że im dłużej się czeka, tym oczekiwania rosną, ale następuje punkt krytyczny, po którym entuzjazm opada i chcemy już tylko po prostu dostać daną płytę, mieć to za sobą.

Gwiazdki Disneya dojrzewają. Chociaż oficjalnie nie powinny jeszcze mieć wstępu do klubu, a tym bardziej możliwości picia alkoholu, udaje im się to obchodzić. W końcu kto bogatemu zabroni?

Charlie Winston jawi się jako zwykły facet, który nagrał nie tak zwykłą płytę.

Z Dream Theater jest jak z Iron Maiden. Podobnie do legendy heavy metalu niczym nie zaskakują, choć zdarza im się czasami wrzucić do morza przewidywalności coś ciekawego.

Niedaleko pada My Riot od Sweet Noise. Ani to wada, ani tajemnica. Miałam jednak nadzieję na trochę więcej.

Nowy album Soulfly jest reklamowany jako druzgocząco brutalny. To prawda. Jednak w pogoni za agresją z muzyków uleciało trochę polotu.

Gdyby Ian Curtis nie zrobił tego, co zrobił ponad 30 lat temu, dziś z dumą słuchałby muzyki, którą tworzą ci, dla których on i jego zespół byli inspiracją. Na przykład muzyki z trzeciej płyty Szkotów z The Twilight Sad.

Długo nam przyszło czekać na debiut Mama Selity, chyba najciekawszej z młodych grup, które próbują w swojej twórczości kreatywnie łączyć funk, rock i hip-hop. Teraz jednak już wiemy, skąd ta zwłoka.