Strona 144 - Recenzje
Tytuł parlamentaryzmem trącący, lecz Lamb Of God mają do przekazania sporo nieparlamentarnych treści. W formie ponownie mogącej budzić tylko wielki podziw.
Istnieją albumy, które nie muszą być wielkie, porażające, rewolucyjne, a i tak chwytają za serce. Czasem wystarczy, że muzyki dobrze się słucha, by ją pokochać. Niestety nie jest to przypadek "Future This".
Nie sposób nie zauważyć, że już od jakiegoś czasu Snoop Dogg zdaje się przekazywać pałeczkę młodszemu pokoleniu. I to chyba Wiza Khalifę namaścił na swojego następcę. Na dodatek w bardzo fajny sposób, całkiem udanym wspólnym albumem.
Możdżer stał się ostatnio specjalistą od interpretacji twórczości innych wykonawców. Brał już na warsztat utwory Chopina, Kaczmarka czy Gershwina. Teraz przyszła pora na jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów muzyki jazzowej i filmowej, Krzysztofa Komedę.
Drugi album angielskiego artysty, który zajął drugie miejsce w programie "X-Factor", to jasny dowód jego artystycznego rozwoju. Chłopak wciąż dojrzewa jako wokalista i autor piosenek, co najważniejsze, nic nie tracąc ze swojego luzu.
Nazwa może wydawać się pretensjonalna i wymyślona na siłę. Za to zawartość muzyczna, która pod nią się skrywa, jest autentyczna i porażająca!
Ostatnio trafiają do mego odtwarzacza wyjątkowo ładne i wyjątkowo niewyjątkowe płyty. Kolejną jest debiut Christiny Perri.
Foster The People są jak lody - coś w sam raz na lato.
Przez kilkadziesiąt sekund myślałem, że przez pomyłkę włożyłem do odtwarzacza album Pearl Jam. Podobnych zaskoczeń na albumie jest parę, lecz przeważa wrażenie, że mamy do czynienia z typowym dziełem Queensrÿche. Do tego całkiem dobrym.
Jeden z zachodnich dziennikarzy napisał, że na "If Not Now, When?" Incubus zmienił się w U2. Osobiście tak daleko bym się nie posunęła, ale proszę przygotować się na szok. Duży szok.
