Strona 152 - Recenzje

Złośliwi powiedzą, że biali nie potrafią skakać, ani grać bluesa. Ci bardziej życzliwi bez problemu znajdą na debiutanckiej płycie Hugh Lauriego wiele znakomitej muzyki.

Moby nagrał nową płytę. I fajnie. Na tym w zasadzie mogłabym zakończyć recenzję, dodając, że niewątpliwym atutem "Destroyed", jest to, że aby promować album nowojorczyk odwidzi Polskę. Ale co jest źle, zapytacie?

Danger Mouse potrafi być wizjonerem ("The Grey Album"), twórcą fantastycznych piosenek (Gnarls Barkley) i zdolnym, acz przeciętnym artystą (Broken Bells). Jego najnowszy projekt znajduje się gdzieś pomiędzy.

Stevie Nicks odniosła sukces dzięki płytom z Fleetwood Mac. Choć artystka to wyjątkowa, mająca swój styl i charakterystyczny głos, najlepiej sprawdza się w zespołowej konfiguracji. Mimo, że bardzo się stara, na własny rachunek nie jest w stanie napisać arcydzieła.

Kto słyszał album "Lazy" wie, że Snowman proponuje arcyciekawą rockowo-elektroniczno-jazzową mieszankę ze szczyptą psychodelii i garażowego brudu. Nie inaczej jest na "The Best Is Yet To Come". Z tą różnicą, że jest lepiej.

Ładne piosenki, ładne aranżacje, ładny głos... ładna płyta.

Jak się żegnać, to tylko w takim stylu.

Na żywo Michał Jelonek jest naprawdę kapitalny. Jego płyty są dość równe, ale wspaniałe są na nich tylko fragmenty. Drugie wydawnictwo artysty zawiera ich nieco mniej niż debiut.

SuperXiu kochają syntezatory i gitary, uwielbiają urokliwy pop, ale i shoegaze'owe przestery, chcą tworzyć ładne piosenki, ale i niepozbawione artystycznej otoczki. To wszystko słuchać na ich pierwszym albumie.