Strona 168 - Recenzje

Mówimy melodyjny death metal, często myślimy - nic ciekawego. The Black Dahlia Murder z uporem przekonuje już ponad dziesięć lat, że takie granie ciekawe jednak być może.

Kurs ku mainstreamowi, obrany przez In Flames dekadę temu, jest utrzymywany. Pragnących drugiego "Whoracle" czy "Colony" to nie ucieszy. Reszta ma okazję posmakować tego, co Szwedzi mają dziś do powiedzenia. Uczucie zgagi raczej nie będzie im towarzyszyć.

Zamieszanie, jakie towarzyszyło wydaniu pierwszej płyty Tylera, The Creatora w dużej wytwórni, spokojnie można przyrównać do gorącego wyczekiwania na ostatni album Kanye Westa. Dziś już wiemy, że było w tym trochę przesady.

Pobyt w Los Angeles to dla niektórych ciekawa przygoda, dla innych próba spełnienia marzeń o karierze w show-biznesie. Dla chłopaków z Black Stone Cherry wizyta w Mieście Aniołów okazała się skuteczną terapią poprawiającą jakość ich muzyki.

Kult to doskonały zespół koncertowy. Ale do tej pory znany z "elektrycznego" wcielenia. Okazuje się, że w wersji akustycznej także potrafi porwać publiczność.

Wiley powrócił do wytwórni Big Dada (hiphopowy oddział Ninja Tune) i przypomniał nam, dlaczego kilka lat temu wybuchł prawdziwy boom na punkcie brzmień grime oraz UK garage. Surowe, brudne granie bez popowych wstawek i ucieczek w stronę muzyki dyskotekowej to jest to, co miejskie dzieciaki lubią najbardziej.

Bez wątpienia najlepszy materiał Sepultury ery postcavalerowskiej. Nie ma już albumu zainspirowanego dziełem literackim, jest za to luźna historia oparta na koncepcie czasu, własnej historii i doświadczeniach. I dobrze.

Nie jestem żadną legendą rocka gotyckiego, jestem rockmanem z krwi i kości. To ewidentnie stara się przekazać słuchaczom Peter Murphy na dziewiątej solowej płycie.

Z pazurem i do tańca. Popowo i rockowo. Przebojowo i zadziornie. Niby nic nowego, wszystko już było, a jednak Cuba De Zoo i tak brzmi świeżo.