Strona 167 - Recenzje
Na debiutancki longplay Theophilusa Londona, brooklyńskiego rapera wychwalanego pod niebiosa przez liczne serwisy zajmujące się muzyką niezależną, czekaliśmy bite dwa lata. Płyta nareszcie jest i co najważniejsza, jest dobra i zaskakująca.
Camero Cat to dość niezwykły zwierz. Na pewno mieszaniec - czasem przymilny, czasem zadziorny. Temperamenty, ale najczęściej łagodny.
Kiedy Radiohead czy Trent Reznor kombinują ze sposobem wydawania nowej muzyki, odbieram to jako element ich artystycznej tożsamości, manifestację poglądów, kiedy robi to zespół pokroju Kaiser Chiefs węszę podstęp i marketingowy wabik.
Damon Albarn bez wątpienia potrafi lepiej spożytkować swój iPad niż córka Toma Cruise'a i Katie Holmes, Suri, i na pewno bardziej produktywnie spędza czas w hotelu niż nie jedna gwiazda rocka.
Jestem zła. Zła, że taki zespół zaopatrując fanów w jedyne koncertowe DVD oryginalnego składu (wokalista Scott Weiland już odszedł) nie zechciał się przy jego realizacji trochę wysilić.
Jedna z najbardziej oczekiwanych hiphopowych pozycji pierwszej połowy 2011 roku ani nie zawodzi, ani - niestety - zanadto nie porywa.
Ani genialna, ani tragiczna, na pewno jednak inna, co w przypadku Art Brut nie jest tak oczywiste.
Pamiętacie Toma Veka? Jeśli nie, warto sobie przypomnieć. A jeśli w ogóle nie znacie, najwyższy czas poznać tego bardzo zdolnego 30-latka.
Wspaniała wokalistka i znakomita bizneswoman. Niewielu bowiem potrafi tak doskonale, jak Mariah Carey wykorzystać koniunkturę na świąteczne hity.
Ostatnie w tym roku wydawnictwo firmowane przez Robyn zamyka trylogię pt. "Body Talk". Oprócz pięciu nowych piosenek mamy zatem dziesięć kompozycji znanych z poprzednich dwóch części. Nie do końca rozumiem sens takiego właśnie wydawnictwa. A jak nie wiadomo o co chodzi, to na pewno chodzi o pieniądze.
Aktualności
