Strona 113 - Recenzje

Czy ktoś się podniecał na myśl o nowym albumie P.O.D.? Pewnie ktoś tak, ale raczej nie były to tak jak na początku stulecia miliony.

Pojawienie się tego albumu, można traktować w kategorii cudu. Bo przecież zespół powrócił na scenę już kawał czasu temu. Do studia się muzykom jednak nie spieszyło, a gdy w końcu zabrali się za robotę, nagle zmarł Olass, co zastopowało prace. Pomimo okoliczności muzycy znaleźli w sobie motywacje. Na szczęście, bo płyta wyszła im smakowita.

Aż się wierzyć nie chce, ale niedługo Soul Asylum stuknie 30 lat. Powracający po sześcioletniej przerwie zespół przeżywa już chyba trzecią młodość.

Szukacie porządnego, amerykańskiego, rockowego grania? Jeśli tak, możecie przestać szukać.

Piosenki Passion Pit są słodkie i soczyste jak letnie owoce. I tak jak śliwki czy czereśnie w nadmiarze na pewno zaszkodzą, ale kilka garści to czysta przyjemność.

Matisyahu zmienił się wizualnie, i to bardzo. Zmiany, choć nie tak drastyczne jak w przypadku wizerunku, zaszły też w jego muzyce. I nie są to zmiany złe.

Jeśli ktoś miał wątpliwości, czy Nas jest ciągle wielki, głodny mikrofonu i umie nagrać wyśmienity album, a nie tylko zbiór kilku singli oraz wypełniaczy, dostał od rapera dobrą odpowiedź. Ba, nie tyle dobrą, co wręcz wyśmienitą.

W fabryce zwanej Fear Factory część maszyn wymieniono, lecz wciąż operuje ona w większości na mocno zużytym już sprzęcie i starych matrycach. Już tylko czasami dwaj główni majstrowie są w stanie wyprodukować coś fajnego.

Na wyrażenie w sieci uczucia z pogranicza zdziwienia i niedowierzania nierzadko używa się skrótu WTF. Słuchając dwóch kolejnych kolorów dodanych do palety przez Baroness często zadawałem sobie pytanie: "Co się do cholery stało?!".