Strona 162 - Recenzje

Gdyby tytuł był w czasie przeszłym, można by się z nim zgodzić w stu procentach. Bo Bob Geldof zastosował patenty na przeboje rodem sprzed półwiecza. Co nie znaczy, że jego pierwszej od 10 lat płyty nie słucha się momentami z wielką przyjemnością.

Cherchez la femme - głosi francuskie powiedzenie. Niestety, za niedoskonałość debiutu Submotion Orchestra muszę obwinić Ruby Wood.

Jeśli dojdzie do nakręcenia drugiej części "Trainspotting", a Renton będzie uzależniony od środków relaksujących, zamiast "Born Slippy" Underwold, proponuję wykorzystać "Eyes Be Closed" Washed Out.

Popularne przysłowie mówi: "Cudze chwalicie, swego nie znacie". W przypadku jazzu pasuje jak ulał. Żeby posłuchać ekscytujących produkcji w tym gatunku nie trzeba sięgać po zagraniczne wydawnictwa. Muzyk znany z Pink Freud pokazuje, że młoda fala polskiego jazzu ma się znakomicie.

Jeden z utworów na piątej płycie Trivium nosi tytuł "Stworzeni, by upaść". Do jego twórców w żadnym wypadku się nie odnosi. Amerykanie są daleko od upadku. Wznoszą się coraz wyżej.

Pan Dulli może sobie mówić, co chce i wypierać się, ile chce, ale "Dynamite Steps" to najbardziej afghanowa spośród dotychczasowych płyt The Twilight Singers. A także najbardziej zróżnicowana lub, jak kto woli, nierówna.

Aaron Jerome powinien nosić przydomek Pan Niespodzianka. Już raz nas kiedyś pozytywnie zaskoczył, teraz udało mu się to po raz drugi.

Sinusoida ilustrująca karierę Vadera znalazła się ponownie w fazie wznoszącej. Moc najwyraźniej wróciła do legendy death metalu.

Potrzebny kop na otrząśnięcie się? Coś, co odetnie na kilkadziesiąt minut od rzeczywistości? Jeśli nie preferuje się rozwiązań farmakologicznych, zalecam płytę Lock Up.