Strona 174 - Recenzje

Pod tajemniczą nazwą I Blame Coco skrywa się niejaka Eliot Pauline Sumner. Wielu pewnie i to nic nie powie, chyba, że ktoś kojarzy, że Sumner to prawdziwe nazwisko Stinga. Zbieżność w tym przypadku nie jest przypadkowa.

Szok - to pierwsze słowo, które przychodzi na myśl po przesłuchaniu płyty kwartetu z New Jersey. Jest to szok pozytywny. Bardzo, ale to bardzo pozytywny.

Z perspektywy Polski sukces Taylor Swift może się wydawać nie w pełni zrozumiały. Tak jak nigdy w pełni nie docenialiśmy Faith Hill czy Shanii Twain, które sprzedawały niesamowite liczby płyt, ale poza Stanami Zjednoczonymi nigdy nie zostały gwiazdami wielkiego formatu.

Jeden duży przebój plus 11 piosenek, wśród których są fantastyczne, bardzo dobre i dobre. Oto szkic zawartości 14. studyjnego dzieła brytyjskiej legendy muzyki alternatywnej.

Któraż to piękna płyta zrodzona z bólu po stracie ukochanej osoby. Prosta i ascetyczna aranżacyjnie, paradoksalnie nie do końca przytłaczająca smutkiem.

Parafrazując sentencję Coco Chanel, Bryan Ferry ma dwie rzeczy: klasę i bajeczny urok. To uosobienie szyku i elegancji. Taka sama jest też jego muzyka. Taka jest "Olympia".

Nadzieje związane z dziewiątym albumem jednego z najbardziej znanych amerykańskich raperów były duże. Efekt końcowy, głównie z powodu południowo brzmiących bitów, im nie dorównał.

Żyd z Arabem na Bliskim Wschodzie za nic dogadać się nie potrafią. Wystarczy przenieść ich na grunt polski, dać instrumenty do ręki i współpraca przebiega bez zakłóceń. Dowodem recenzowana płyta.

Zestaw największych przebojów, szczególnie wykonawców od dłuższego czasu milczących, to swoisty papierek lakmusowy jakości ich dokonań. Jeśli tak właśnie oceniać "Telephantasm" wychodzi nam, że Soundgarden był/jest genialnym zespołem.