Strona 173 - Recenzje

Nie dziwię się, że Zbigniew Preisner polubił dokonania Tides From Nebula i chciał z grupą pracować. Wybitny kompozytor muzyki filmowej docenił to, że kwartet tak pięknie potrafi opowiadać dźwiękami. Na drugiej płycie robi to lepiej niż na debiucie.

Krótko, wesolutko, do tańca. Z okazjonalnym rockowym pazurem, lecz nie za długim i nie za ostrym, aby młodzieży nie odstraszyć. Oto spis treści drugiego krążka tria.

Tym razem wyjazd do Szwecji nie był potrzebny. Black Tapes w Polsce nagrali taką płytę, że niejedna skandynawska gwiazda rocka z wykopem będzie Polakom zazdrościć.

Jeżeli nie jest zepsute, nie naprawiaj. Taką maksymą kierował się Smolik nagrywając czwarty album. Bardzo słusznie.

Tytułują się jako Dzikie Bestie, ale grają muzykę, która zamiast straszyć i ranić, koi zmysły. Nową płytę angielskiego zespołu już dziś, choć mamy dopiero maj, możecie uznać za jedną z najlepszych w tym roku.

Nie mogę po seansie (i to niejednym) "Nothing" oprzeć się wrażeniu, że panom tworzącym N.E.R.D., nagrywanie płyty sprawiło mnóstwo radości. Podobnie jak mnie słuchanie owocu ich pracy.

Cee Lo Green nie zawodzi. Nigdy. Tak już ma. Dlatego jeszcze przed przeczytaniem tej recenzji możecie być pewni, że każda złotówka wydana na "The Lady Killer" zwróci się z nawiązką. Co dostaniecie w zamian?

Mam szacunek do zespołów, które dotrzymują obietnic złożonych w przedpremierowych obietnicach. Samael do nich należy. Szwajcarzy umiejętnie odświeżyli doskonale znaną formułę, zachowując elementy metalowej ekstremy.

Ne-Yo wyciągnął właściwe wnioski z przeciętnego przyjęcia poprzedniej płyty "Year of the Gentleman". Tym razem nad wydawnictwem popracował dłużej niż kilka tygodni i otworzył się na produkcje innych niż StarGate twórców. Efekt zadowoli wszystkich zwolenników popowego R&B z hiphopowym posmakiem.