Strona 234 - Recenzje

Jeśli komuś ksywa Dizzee Rascal kojarzyła się jeszcze z jakkolwiek hiphopową estetyką, najwyższa pora o tym zapomnieć. Brytyjczyk na dobre ugrzązł w stylistyce popowo-klubowej.

Black River konsekwentnie podążają drogą wytyczoną na debiucie. I dobrze na tym wychodzą.

Dziewczęce grupy pop od zawsze spotykały się ze zmasowaną krytyką. Słuchaczom i dziennikarzom nie podobały się a to muzyka, a to image, a to nadmierne mizdrzenie się do fanów. Jest na szczęście jeden wyjątek.

Alicja wróciła do nas po kilkunastu latach. Bardziej doświadczona, wciąż mroczna, smutna, niepokojąca, chwilami łagodna, nostalgiczna. Warto przyjrzeć się jej bardzo dokładnie.

Niewykluczone, że "Ten" byłby najważniejszą gitarową płytą lat 90., a przynajmniej wizytówką sceny grunge, ale… miesiąc po jego premierze w sklepach pojawił się krążek z bobasem goniącym pod wodą banknot.

Trzecia studyjna, pełnowymiarowa płyta Röyksopp obnaża wszelkie słabości Torbjorna Brundtlanda i Sveina Berge. Duet mający w zamierzeniu kreowanie nowych trendów w nowoczesnej muzyce elektroniczno-popowej, ogranicza się tylko do kopiowania starych patentów.

Istnieje kilka zespołów, których muzyka jest tak treściwa i wyrazista, iż niemal można mówić o osobnym, niezależnym bycie. To taka muzyka z krwi i gości. Coś jak dobrze zgrillowana nóżka kurczaka, z której ma się ochotę wyssać szpik. To taka muzyka, jak na najnowszej płycie Living Colour.

Są takie płyty, które włączamy będąc niemal pewnymi, że niczym nas nie zaskoczą. "Rebelution" jest krążkiem, którego po Pitbullu po prostu należało się spodziewać.

Dziesiąta część opowieści pełnych smutku, depresji, mroku, melancholii wypada nieźle, ale tylko częściowo. Umierająca Panna Młoda ma chwile dobrego samopoczucia, przeplatane z nawrotami poważnej choroby. Jednak jej stan jest wciąż w miarę stabilny.