Strona 217 - Recenzje
Nie brakowało sympatyków hip-hopu, którzy w "Wu-Massacre" widzieli poważnego kandydata do płyty roku. Okazało się po raz kolejny, że nawet wielkie nazwiska nie zawsze są gwarancją powodzenia danego projektu, a prorokowanie przed wysłuchaniem płyty przypomina wróżenie z fusów.
Dziewczęciem młodym i niepokornym będąc, podczas pewnego festiwalu w 2002 roku zamiast wybrać się na występ The White Stripes, poszłam... zjeść. Odbiłam sobie ten błąd później, na innym festiwalu, ale i tak do dziś pluję sobie w brodę, zwłaszcza, gdy dostaje dowód koncertowej potęgi Jacka i Meg.
Grupa Black Rebel Motorcycle Club najwyraźniej znalazła złoty środek. Wszystkie swe fascynacje i skłonności zmieściła w jednym, ciut przydługawym, ale przeważnie wielce przyjemnym albumie.
Gdy po kilkuletniej nieobecności powraca jedna z ikon polskiej sceny popowej, należy oczekiwać materiału rewelacyjnego i chociaż trochę rewolucyjnego. Wokalistka wybrała niestety rozwiązanie bezpieczne, jakby szaleństwo już jej nie bawiło.
Po blisko dziesięciu latach aktywnej kariery Nelly nagrała w końcu, dawno już zapowiadany, album hiszpańskojęzyczny. Bez pomocy Timbalanda, ale nie pozbawiony przez to wcale przebojowości.
Mark Knopfler potrafi pisać refleksyjne, poruszające piosenki, których słucha się z przyjemnością. Takimi wypełniona jest jego najnowsza, bardzo udana płyta.
Co by było gdyby tak połączyć Queen z System of a Down? Aby się przekonać należy posłuchać najnowszej płyty zespołu Muse. Angielskie trio z iście ułańską fantazją łączy pompatyczność z rockową wściekłością. Niby to u nich nic nowego, ale na "The Resistance" dali jeszcze większy upust ciągotom w kierunku muzyki klasycznej.
"The Box. Pułapka" to najprościej ujmując specyficzny film, choć w kontekście Richarda Kelly'ego, twórcy kultowego "Donnie Darko", to akurat nie szokuje. Problem w tym, że reżyser tak wysoko powiesił poprzeczkę, że nie było szans, by ją przeskoczył, co nie znaczy, że nie próbował.
Pamiętam jak w ostatni dzień, jeszcze wtedy mysłowickiego OFF Festivalu wpadłem dosłownie na dwie, ostatnie minuty koncertu Iowa Super Soccer. Wystarczyło im wtedy owe 120 sekund, bym stanął jak wryty i żeby moje ciało przeszył dreszcz.
Po pierwsze, krążek nie jest dla tych, którym nie podobała się płyta "Monotheist" Celtic Frost. Po drugie, koniecznie trzeba go słuchać głośno i w nocy.
