Strona 52 - Recenzje

Śmielej, doroślej, ambitniej i głośniej. Tak do utworów nad drugą płytę podeszli muzycy Lilly Hates Roses.

Nowa płyta Jill Scott jest niczym potrawa jednogarnkowa. Nieskomplikowana, ale treściwa i bajecznie smaczna.

Fismoll wie, jaką muzykę chce grać, wie, jakie dźwięki emitować do słuchacza, jeszcze jednak nie wie, jak go zauroczyć.

Wielkie halo zrobiło się z powodu powrotu Szwedów z Refused, kiedyś wojujących lewicowców i antyglobalistów. I w sumie słusznie, bo, jak się okazuje po obcowaniu z "Freedom", tak ciekawie dziś niewielu potrafi grać.

Krytykujących korporacje i ich praktyk nie brakuje. Niewielu jednak potrafi swym zarzutom nadać tak przekonującą artystyczną formę. Neil Young zalicza się do tych, którzy potrafią to zrobić naprawdę znakomicie.

Gdyby nową płytę The Internet trzeba określić jednym przymiotnikiem, wybrałabym smakowity.

Od jakiegoś czasu zupełnie nie rozumiem zachwytów i laurów spadających na od dawna zjadający własny ogon Dream Theater. Nie rozumiem też, jak to możliwe, że tak wspaniały zespół jak Symphony X do tej pory nie zajął pozycji wcześniej wymienionych, choć albumy nagrywa od wymienionych o niebo lepsze. Może po "Underworld" to się zmieni?

Doskonały tytuł! Chyba Tim Bowness wyraził nim swoją pogardę dla miałkości i bylejakości panoszącego się celebryctwa. A może odniósł się do dupereli, które potrafią zniszczyć nawet najlepszą relację? Nie wiem. Ale wiem na pewno, że nagrał album urzekający pięknem. Będący sztuką przez duże "s".

Oly. znalazła swój dom, jeszcze jednak nie jest najlepszą gospodynią na świecie.