Strona 73 - Recenzje

Dobra wiadomość jest taka, że najgorsza w nowej płycie Jennifer Lopez jest okładka. Zła, muzyka wiele lepsza nie jest.

Body Count są bezwzględni niczym Tommy Lee Jones w "Ściganym" i nieobliczalni jak Michael Douglas w "Upadku".

Pamiętacie Guano Apes? Nie, to wasza strata. Jeśli ich w ogóle nie znacie, tym większa.

Kto pokochał Sama Smitha za "Money on My Mind", może być lekko zaskoczony, choć niekoniecznie zawiedziony płytą "In the Lonely Hour".

Zespół rodzimy, którego nazwy z szacunku dla Neila Younga nie przytoczę, w swoim megahicie miał linijkę "Zdarta płyta gra". "A Letter Home" słucha się właśnie jak bardzo starej, zdartej płyty. Która głównie miłośników staroci zachwyci.

James to taka druga liga brytyjskiego grania. Co z jednej strony jest zrozumiałe, z drugiej... nie. Doskonale to widać na przykładzie nowej płyty formacji z Manchesteru.

Tede ma taką pozycję na scenie polskiego hip-hopu, że może pozwolić sobie na wszystko. To nie ulega wątpliwości. Na pewne rzeczy pozwalać sobie jednak nie powinien.

Różnica między "OK", a "dobry" niby nie jest duża, ale zasadnicza. Płyta Black Ball Suzi jest OK, ale nie mogę powiedzieć, że jest dobra.

Stworzyć muzykę wielobarwną jak karnawał w Rio, ale pozbawioną pstrokacizny i tandety południowo-amerykańskiej kultury a zarazem zaawansowaną technologicznie i przejrzystą jak zdjęcie rentgenowskie potrafią tylko oni - Ed Handley i Andy Turner.