Strona 75 - Recenzje
W tym sezonie modne jest wszystko, co kojarzy się z latami dziewięćdziesiątymi - ubrania, filmy, seriale i - a jakże - muzyka. Kto ma ochotę wybrać się w podróż dwie dekady wstecz, na soundtrack śmiało może wybrać jeszcze ciepły longplay "Diploid Love".
Ilość w przypadku Autopsy nie przechodzi na szczęście w bylejakość. Deathmetalowa legenda siódmym albumem uraczyła nas 10 miesięcy po "The Headles Ritual", ale raczej nikt z tego powodu nie będzie narzekał. Bo zespół po raz kolejny nie zawiódł.
Iggy Azalea przymierzała się do tej płyty długo, oczekiwania rozbudzając udanymi singlami, mocnymi zapowiedziami w wywiadach oraz tytułem. Nie wiem, czy większe były szansę na wywrotkę czy pełny sukces, ale koniec końców wyszło niestety tylko tak sobie.
Wizerunkowo znacząco wypięknieli, muzycznie poszli kolejny szczebelek do góry. Made Of Hate dojrzewa we własnym, dość wolnym tempie, ale w sposób bardzo przemyślany.
Skrajne odczucia towarzyszą mi po przesłuchaniu dwunastej solowej płyty artysty, którego pewien sławny starszy kolega po fachu określił kiedyś współczesnym Jimim Hendriksem. John Frusciante momentami jest genialny, momentami chaotyczny i męczący.
Dla tysięcy słuchaczy, ale i innych artystów, Pharoahe Monch to wzór artystyczny, facet z wielką charyzmą i talentem. Pełna zgoda. Okazuje się jednak, że to też człowiek z wieloma problemami, który na czwartym solowym albumie otwarcie do nich się przyznaje.
Tom Gabriel Fischer alias Warrior należy do artystów, którym kiedyś udzieliłem dużego kredytu zaufania. Szwajcar zawiódł je tylko raz. Bardzo dawno temu. Z Triptykon nie rozczarował mnie ani razu. A drugim krążkiem wręcz mnie zachwycił.
Co za zbieg okoliczności, na Zachodzie debiut Anette Olzon wydała ta sama firma, która współpracuje z Tarją Turunen. Za parę lat podobieństwo może dojść jeszcze jedno - Szwedka osiągnie podobny sukces solowy, jak pierwsza wokalistka Nightwish.
Tytuł dumny, ale ta nowa korona z bardzo lichego materiału jest zrobiona. Wkrótce może spaść i rozbić się na drobne kawałki.
To ostatnia płyta Lacuna Coil w składzie, który dokonał rzeczy bardzo dużej dla metalowej kapeli z Europy, czyli przebił się na rynku amerykańskim. I to tak naprawdę jedyna wyjątkowość materiału. Dostajemy to, co zwykle. Czyli, wierni fani będą wielce uradowani.
