Strona 184 - Recenzje

Zmieniło się logo Crowbar, sporo zmieniło się w życiu liderującego mu Kirka Windsteina. Ale muzyka zespołu nie zmieniła się nawet odrobinę. Fanów powinno to ucieszyć.

Okładka i tytuł najnowszego dzieła Marca Almonda to doskonałe wskazówki dotyczące na "Varieté" muzyki. To muzyczny teatr rozmaitości, gdzie w pełnym gracji tańcu przeplatają się smutek i radość.

Dwa poprzednie regularne wydawnictwa Vavamuffin przeszły już w zasadzie do klasyki rodzimego reggae. Przed wydaniem "Mo' better rootz" poprzeczka była więc zawieszona wysoko. Czy warszawskiej kapeli udało się ją przeskoczyć?

Rage Against The Machine na razie nie planuje wydać nowej płyty, trzeba więc zadowolić się pobocznymi projektami poszczególnych muzyków. Bo jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

Sir Tom Jones po blisko 50 latach na scenie nie przestaje zaskakiwać. Mile zaskakiwać.

Okazuje się, że można przygotować zestaw przebojów, który będzie czymś więcej niż przypadkowym wyborem mniej lub bardziej popularnych piosenek i próbą wyciągnięcia kasy od fanów. Jak to zrobić, zaprezentowała grupa The Black Crowes.

Nie trzeba budować sceny za setki milionów dolarów, można obyć się bez fajerwerków i nie jest konieczne żyłowanie brzmienia w studiu. Wystarczy mieć dobrą muzykę i zagrać ją z pełnym zaangażowaniem, by powstało świetne wydawnictwo koncertowe. Dowód? "20 Years Strong - River Runs Red: Live In Brussels".

- To będzie taka mieszanka Depeche Mode i Neila Younga - zapowiadał wokalista, Win Butler. Jak dziwnie i podejrzanie by to nie brzmiało, nie kłamał. Co to znaczy? Niewątpliwie "The Suburbs" to ciekawa i intrygująca rockowa płyta z popowym drygiem. Poza tym bardzo dobra i zaskakująco przebojowa.

Co za długo to niezdrowo. Zdanie to nie dotyczy seksu, który przecież ma lecznicze właściwości. Dotyczy trzeciego wydawnictwa Kanadyjczyków z Wolf Parade.