Strona 243 - Recenzje

Mało kto wierzył, że po kilku latach zapowiedzi i ciągłych przesunięć, ta płyta w ogóle się ukaże. Tymczasem ona nie tylko wyszła, ale przede wszystkim pobiła swoim poziomem 99 procent rapowych wydawnictw ostatnich lat!

Co łączy Jacka Peñate i The Horrors? Nikt znając ich debiuty, nie spodziewał się, że drugie przygotowane przez nich wydawnictwa będą tak znakomite.

Napszykłat bardzo trudno dopasować do sztywnej ramy jakiegoś gatunku. To atut, bo spodobać się mogą i fanom awangardowego hip-hopu, kwaśnej elektroniki i eksperymentalnego rocka.

Trzeci album jest bardzo niebezpieczną płytą w dorobku kapeli. Stare przysłowie "do trzech razy sztuka" jednych może pogrzebać, innym zaś pomóc zmartwychwstać. The Killers z "Day & Age" stoją właśnie nad tą graniczną przepaścią. A może to my - słuchacze - nad nią stoimy?

"Play My Game" - zachęca Tim Ripper Owens i już po pierwszych dźwiękach wiadomo, że gra, do której zaprasza wokalista będzie bardzo przyjemna.

W bufonadzie Kanye West dorównuje jedynie Noelowi Gallagherowi. Na szczęście talentu ma więcej.

Grupa The Lemonheads zasłynęła za sprawą przeróbki piosenki "Mrs. Robinson" z repertuaru duetu Simon & Garfunkel, nie dziwne więc, że zdecydowała się w końcu na wydanie płyty z coverami. Szczerze mówiąc, dziwne, że "Varshons" ukazuje się dopiero teraz. Ale jak mawiają, lepiej późno niż wcale.

Gdyby wskazać artystę, który w ostatnich latach w najmniejszym stopniu wykorzystywał swój potencjał, nowojorski raper byłby z pewnością w czołówce. Na szczęście o jego kryzysie formy możemy już pisać w czasie przeszłym.

Fisz i Emade od długiego już czasu nie są dziećmi Wojciecha Waglewskiego. Trochę szkoda.