Strona 246 - Recenzje
Są artyści, od których wymagamy więcej niż od ich konkurentów. Przy debiucie Miki Urbaniak oczekiwania były duże. Czy nie za duże?
Jesteśmy bardzo pokrzywdzonym krajem. Nie chodzi o politykę czy gospodarkę, ani nawet o historię. Po prostu nigdy jeszcze nie występował u nas zespół Coldplay. Tym samym polski naród pozbawiono niezwykłego, poruszającego widowiska.
Duff McKagan dawno udowodnił, że jest solidnym muzykiem. Solidnym, nie wybitnym. Album jego zespołu również nie jest dziełem wybitnym, ale z pewnością i czystym sumieniem można napisać, że to solidna rockowa płyta. Tylko lub aż.
W całym tym przeprodukowanym świecie współczesnych wokalistek, Dido ze swym iście ascetycznym podejściem jawi się niczym świeża bryza o poranku.
Stał się cud. Inaczej bowiem tego nie można nazwać. Grupa Nickelback nagrała znakomity album. I nie w żadnym wypadku znakomity jak na Nickelback tylko po prostu znakomity.
Na trzecim albumie chłopaki z Razorlight zagrali z prawdziwą stadionową pompą. Choć nie są przeraźliwie oryginalni, nadal utrzymują dobry poziom.
Od The Cure nie należy już oczekiwać żadnej rewolucji. Wiedzą o tym najwyraźniej też sami muzycy, ponieważ zamiast silić się na wybitną oryginalność, przygotowali bardzo udaną powtórkę z rozrywki.
Dla mnie Brytyjczycy z Maxïmo Park od dwóch studyjnych krążków byli doskonałą zapowiedzią, a nawet przyspieszeniem lata. Nie wiem, czy to sprawka obecnej sytuacji na świecie, ale zamiast radosnych, podnoszących na duchu dźwięków dostajemy nadciągający huragan, bezlitośnie szerzący chaos.
Nie ma szans, aby australijski duet Empire Of The Sun uwolnił się od porównań do tego amerykańskiego, z Brooklynu, MGMT. W obu przypadkach mamy electro-synth-pop i obie pary były/są wielką nadzieją na Wyspach. Czyżby spełniała się przepowiednia Mamonia?
Oczywiście marzy nam się nowy, regularny album Petera Gabriela, ale - jak to mawiała Gąska Balbinka -"jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma". Owo coś to w tym przypadku płyta "Big Blue Ball".
