Strona 256 - Recenzje

W ostatnich dwóch latach Lily Allen zrobiła bardzo dużo, byśmy przestali o niej myśleć jako o wokalistce. Na szczęście za sprawą "It's Not Me, It's You" wszystko wraca na właściwe miejsce i można o młodej Brytyjce znów pisać do magazynów muzycznych zamiast do serwisów plotkarskich.

Jeśli komuś wydawało się, że nic gorszego niż fala eurodance z początku lat 90. (2 Unlimited, E-Rotic, Fun Factory) nie może już nas spotkać, był w grubym błędzie.

Nastały dobre czasy dla brytyjskich wokalistek okołosoulowych. Chociaż Alice Russell popularnością nie dorównuje Amy Winehouse czy Joss Stone, to swoich dokonań wstydzić się absolutnie nie musi.

Szósta klasyczna, studyjna płyta Feeder powiela wszystkie błędy jej poprzedniczek. Nie można się do niej przyczepić, nie sposób też znaleźć na niej czegoś ponadczasowego.

Grandmaster Flash musiał chyba mocno przejąć się opinią Nasa, który w 2006 roku ogłosił, że hip-hop umarł. Kilka miesięcy później jeden z pionierów muzyki rapowej wszedł do studia, aby nagrać swój pierwszy od 1987 roku krążek.

Utożsamiani przez blisko dekadę z najbardziej hardcore'ową, uliczną odmianą rodzimego hip-hopu Sokół i Pono za sprawą jednego singla - "W aucie" - stali się w ciągu sezonu gwiazdami dyskotek, popowych rozgłośni radiowych i domowych potańcówek. Albumem "Ty przecież wiesz co" opuszczają te miejsca i wracają do swoich stałych, sprawdzonych słuchaczy.

Scars On Broadway to w dużym uproszczeniu System Of A Down oddarty z wszystkiego, co dziwaczne i ormiańskie. Daron Malakian i John Dolmayan nagrali płytę nie tak daleką od dokonań swej dawnej grupy, jednak zdecydowanie bardziej przystępną.

Jeśli już wydawać płyty w rodzaju "greatest hits", niech mają one przynajmniej jakiś pomysł. Z takiego założenia wyszła chyba Kylie Minogue i jej wytwórnia, dzięki czemu zamiast kolejnych odgrzewanych kotletów dostaliśmy szesnaście imprezowych petard.

"Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci". Po opuszczeniu Sepultury i powołaniu do życia formacji Soulfly, Max Cavalera odrobinę uciekał od metalu. Nie tak do końca i nigdy zbyt daleko, ale chętnie eksplorował miękkie rozbujane terytoria dubu i reggae. Na szczęście dla miłośników ostrzejszych pomysłów Brazylijczyka, na "Conquer" skoncentrował się niemal wyłącznie na ciężkim graniu.